Als je wel die éne 1% bent en afvallen écht niet lukt
Deze week een gastcolumn van Marga van der Burgt. Zij deelt graag haar eigen ervaring met afvallen en het bereiken van haar streefgewicht. Enige tijd geleden onderging zij een Gastric Bypass om af te vallen en leerde vanuit de praktijk dat het bereiken van je streefgewicht geen garantie is voor een positief zelfbeeld.
Haar verhaal lees je hieronder:
***
“Na weken plussen en minnen schiet ik vandaag ineens onder mijn streefgewicht. Het doel was om eind dit jaar 69 kilo te wegen. Ineens geeft de weegschaal 68,2 aan. Wow wat een moment, dit is groots en dit is heftig! Waar. Blijft. Mijn. Vuurwerk? Ik stap de weegschaal af en denk: ja, dit is het dan. Het grootse moment waar ik zo lang naartoe heb geleefd.
Dus.
Ik ben blij, maar ook nog steeds kritisch. Ben ik nu dan slank? Volgens de weegschaal wel. Ik kijk naar mijn naakte lichaam en vind er wat anders van. Minder dik, zeker. Maar slank? Ik heb nog steeds een buikje. Dat eeuwige verrekte rotbuikje. Dat buikje wat menig veertiger met kind gewoon ook heeft en mij zit het in de weg. Het is een kwart buik ten opzichte van de buik die er eerst zat. Waar maak ik me druk om? Ik heb het doel gehaald wat ik wilde bereiken. Blijkbaar zat dat doel toch minder in de getallen en meer in tevredenheid over mezelf. Dát doel is kennelijk nog níet bereikt.
De broeken die ik een tijd geleden, na de eerste afvalresultaten, heb gekocht, liggen alweer in de bak van het Leger des Heils. Ik kan geen BH meer aan wegens drie cupmaten geslonken (au!), ik heb slanke benen, mijn armen zijn slap, maar slank en eigenlijk heb ik al met al zoveel geluk gehad. Waarom voel ik me dan nog steeds niet zoals ik me wil voelen? Ik zou willen dat ik het nu al goed vind, maar blijkbaar is het daarvoor nog te vroeg.”
*Bron: Columnserie Mijn maat was vol op www.hoevrouwendenken.nl. (Deel 1 Mijn maat is vol onder pseudoniem Petra Kasteel, Deel 2 Mijn maat was vol onder Marga van der Burgt)
Elk jaar een beetje zwaarder
In maart 2018 onderging ik een gastric bypass operatie (maagverkleining + darmoperatie). Er ging een jarenlange strijd tegen overgewicht aan vooraf. Door een combinatie van crashdiëten en jojoën, extreem veel sporten en dan weer moedeloos op de bank hangen én een afwijking in mijn hormoonbalans, kwam ik elk jaar wel wat aan.
Pas toen ik in de rij stond voor de achtbaan bij een pretpark en ik met angst en beven stond te hopen dat ik in het karretje paste, was voor mij de maat (letterlijk) vol en belde ik die maandag erna de huisarts voor hulp.
Ik woog 102 kilo bij een lengte van 1.60m. Hoe was het in vredesnaam zover gekomen? Die enorme berg overgewicht was voor mij niet meer te overzien. Ook mijn ervaringen met diëtisten waren niet erg positief. De lijst van verboden voedingsmiddelen was eindeloos en ik vond die wekelijkse weegmomenten echt een hel. Meestal was er niets af, of was ik zelfs aangekomen. Ik ben zo vaak weer gestopt met die trajecten omdat zelfs de voedingsdeskundige op basis van mijn eetdagboek geen idee meer had hoe het beter kon. Ik was zo moe van de strijd.
“Ik kon de strijd alleen niet meer winnen”
Daarom koos ik een andere weg en ik ging onder het mes. Ik voelde me zwak dat ik mijn lichaam die operatie aandeed, maar kon de strijd ook niet meer alleen winnen. Ik had enorm veel zin in een nieuw leven dat op me wachtte. Met een slank lichaam en blakend van zelfvertrouwen! Ik had voor mezelf een streefgewicht gesteld op 69 kilo. Zo net onder de 70, dat leek me mooi. En eerlijk gezegd op dat moment ook vrij onhaalbaar. Maar je moet jezelf uitdagende doelen stellen, nietwaar?
Ik viel na de operatie echt razendsnel af. Ongezond razendsnel. Het is gewoon, ik ontken het niet, een slijtageslag voor je lichaam. Mijn haar viel uit, mijn nagels braken af en ik smolt voor mijn eigen ogen weg. Mijn lijf kreeg geen kans om langzaam mee te krimpen. Mijn geest al helemaal niet.
En toen was daar het moment: streefgewicht behaald. Wow! Feest!
Maar dat bleef uit. Ik had zo ontzettend gefocust op die getallen op die weegschaal, dat ik ergens onderweg ben vergeten om ook te werken aan mijn hogere doel. Sterker nog, gewicht verliezen was dus helemaal geen doel op zich, het was een middel om dat doel te bereiken. En dat doel, zelfvertrouwen en van mezelf houden, bereikte ik dus niet automatisch toen ik die lagere getallen zag. Ik leerde dat afvallen start in je hoofd en werkte keihard aan de juiste mindset. Daar had ik beter mee kunnen beginnen, dan had ik me vanaf dag 1 beter gevoeld over mezelf. Oók met die kilo’s teveel.
Inmiddels weeg ik al een aantal jaar stabiel 65 kilo.
Het blijft hard werken om dat gewicht zo te houden. Ik let op mijn voeding en beweeg voldoende, maar werk vooral hard aan de juiste mindset. Zodra ik mezelf en mijn lichaam afwijs, is het moeilijker om een gezonde leefstijl vol te houden. Dan voelt het allemaal een stuk ‘nuttelozer’ en kan die bak chips er ook nog wel bij. De allergrootste verandering die ik doormaakte was niet het verliezen van die kilo’s, maar de trots die ik voel als ik naar mezelf kijk. Mijn lichaam en leven voelen weer van mij. Ik sta aan het roer, ík heb de regie. En dát is echt de allergrootste winst geweest.
***
Wil jij nou ook zelf weer de regie op je lichaam en gezondheid, maar wil je daar geen drastische beslissingen voor hoeven nemen? Meld je aan voor onze 5 daagse online training en zet de knop om.
Leer in onze 5 daagse hoe je weg blijft van schuldgevoel en zonder verboden producten kunt afvallen
